Βέλλας, Βασίλειος

(Ιωάννινα 1902 – Αθήνα 1969). Θεολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε στις θεολογικές σχολές των πανεπιστημίων της Αθήνας, του Μονάχου, του Βερολίνου και της Οξφόρδης. Ειδικεύτηκε σε θέματα εβραϊκού πολιτισμού και έγινε υφηγητής (1931) και κατόπιν καθηγητής (1933) στην έδρα της εβραϊκής γλώσσας και αρχαιολογίας και της ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διετέλεσε πρύτανης του πανεπιστημίου κατά την ακαδημαϊκή περίοδο 1960-61. Διορίστηκε κατά καιρούς γενικός διευθυντής θρησκευμάτων στο υπουργείο Παιδείας (1945 και 1962-64), γενικός γραμματέας του ίδιου υπουργείου (1952) και γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας (1947-53). Έγραψε: Ανάλυσις του Βιβλίου του Ναούμ (1930), Ο πολιτισμός των Σουμερίων (1931), Αι σύγχρονοι κατευθύνσεις της Επιστήμης της Παλαιάς Διαθήκης (1932), Κριτικά εις το βιβλίον της Εξόδου (1932), Θεός και ιστορία εν τη ισραηλιτική θρησκεία (1934), Κριτική της Βίβλου και εκκλησιαστική αυθεντία (1937), Φλαβίου Ιωσήπου κατ’ Απίωνος (2 τόμοι, 1938), Το χωρίον Ησαΐου 3,10 κατά το κείμενο των O’ (1939), Κύρια προβλήματα της ερεύνης των O’ (1939), Τα νέα όστρακα της Λάχης (1939), Ερμηνεία του Δωδεκαπροφήτου (1947-50), Η Αγία Γραφή εις εικόνας (1950), Ο άνθρωπος κατά την Παλαιάν Διαθήκην (1950), Ο σεισμός εν τη Παλαιά Διαθήκη (1955), Γραμματική της Εβραϊκής γλώσσης (1958), Η επίδρασις της Ελληνικής φιλοσοφίας επί του βιβλίου της Σοφίας Σολομώντος (1961), Ο προφήτης Ιεζεκιήλ (1963), Το βιβλίον της Ρουθ (1964), Οι Εσσαίοι (1969) κ.ά.